در ادبیات فارسی

در ادبیات فارسی اصطلاح فرهنگ از نظر لغوی به معنای ادب و عقل و سنجیدگی و دانش و بزرگی است: «هر که نیک تر داند در علم و چیزها که مردم بدان فخر کنند، گویند که وی مردی فرهنگی است» فردوسی می گوید:

بیاموخت فرهنگ و شد برمنش                 برآمد زبیغاره و سرزنش

ز فرزانگان چون سخن بشنویم                  به رای و به فرمانشان بگرویم

کز ایشان همی دانش آموختم                  به فرهنگ دلها برافروختم(قلی زاده– 1390)